گروه طب سنتی

اهمیت حفظ و ترویج مکتب طب ایرانی

سرزمین ایران سهم بزرگی در میراث فرهنگی و علمی جهان دارد. متأسفانه، گذشتگان ما به دلایل مختلف، میل و انگیزه کافی برای ثبت و ضبط دستاوردهای خود نداشتند. این امر باعث شد تا تاریخ‌نگاری علمی بیشتر به دست بیگانگان سپرده شود. بسیاری از واقعیت‌ها به‌درستی مکتوب نشدند و به شیوه نادرستی منتقل گردیدند.

نسل حاضر باید با استفاده از روش‌های علمی، میراث غنی گذشته را بازشناسی کند. این وظیفه سنگین ایجاب می‌کند که جوانان ما بدانند پدرانشان پایه‌گذاران شاخه‌های مهمی از علوم، به‌ویژه پزشکی، بوده‌اند.

طب مکمل (Complementary and Alternative Medicine)

انسان‌ها از زمان‌های دور به حفظ سلامت خود اندیشیده‌اند. آن‌ها از خواص درمانی گیاهان و مواد در دسترس خود آگاه شدند. این تلاش‌ها به «علم طب» انجامید و قدم‌های اول را برای تأمین سلامتی برداشتند.

طبق تعریف سازمان بهداشت جهانی، طب مکمل شامل روش‌های تشخیصی و درمانی متفاوت از پزشکی رایج است. در دهه‌های ۷۰ و ۸۰، این روش‌ها به عنوان طب «جایگزین» شناخته شدند. به‌تدریج، استفاده از این روش‌ها در کنار پزشکی رایج رونق یافت.

طب سنتی (Traditional Medicine)

سازمان جهانی بهداشت در سال ۱۹۷۸ طب سنتی را به‌عنوان مجموعه‌ای از علوم نظری و عملی تعریف کرده است. این علوم در تشخیص و درمان بیماری‌ها به کار می‌روند و به صورت مکتوب از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شوند.

اهداف پژوهشی

داروسازی سنتی ایران، بخشی مهم از تاریخ پزشکی جهان است. پزشکان بزرگ ایرانی، همچون زکریای رازی و ابوعلی سینا، نقش مهمی در توسعه این علم داشته‌اند. متأسفانه، یافته‌های آن‌ها اغلب به نام دانشمندان دیگر ثبت شده است. پژوهشگران ایرانی اکنون باید با بررسی منابع قدیمی، این غفلت‌ها را جبران کنند.

آموزش مبانی طب ایرانی

آموزش مفهوم و محتوای طب ایرانی
استخراج مفردات از نسخ طب ایرانی
تجمیع روش‌های درمانی سنتی و نوین
تدوین واژه‌نامه طب ایرانی
بررسی اشکال دارویی به‌کار رفته در طب قدیم
تطبیق اشکال دارویی قدیم با داروسازی امروزین
شرح روش تهیه اشکال دارویی قدیمی
جمع‌آوری نسخ متعدد از کتب طبی قدیمی
بهره‌گیری از آخرین نتایج تحقیقات علمی